Dag 7: Bohinj kabelbaan Vogel

Vanochtend was Judith vroeg wakker, Nico niet, want die had slecht geslapen. Hij moest er vannacht een paar keer uit om te pissen. Aangezien er ook vandaag weer een uitstapje gepland staat, kan hij niet te lang blijven liggen. Als Nico uit de douche komt staat het ontbijt al weer klaar, het lijkt wel de verzorging in een hotel. Het ontbijt smaakt ook vandaag weer uitstekend. Het weer is zo te zien goed, dus trekken we korte broek en t-shirt aan. Na het ontbijt pakken we de auto in en gaan op pad.

We gaan vandaag naar Bohinj. Daar zijn de Vogel kabelbaan en ook watervallen. De watervallen laten we voor wat het is, want die hebben we al genoeg gezien. Deze bezienswaardigheden zijn gelegen in het Nationaal Natuurpark Triglav, waar we gisteren ook in waren. Het natuurpark ligt in het Noordwesten van Slovenië en is ruim 800 vierkante kilometer graat. Het park is vernoemd naar de grootste berg van het land, Mount Triglav, die 2.864 meter hoog is. Naast de vele bergen zijn er tal van bergriviertjes, watervallen en meren. Daarbij is het meer van Bohinj, waar we vanmiddag ook nog een kijkje gaan nemen, en de berg Vogel één van de belangrijkste bezienswaardigheden.

Onderweg stoppen we nog even om de ruiten van de auto schoon te maken, zodat er weer door een schone ruit gefilmd kan worden. Nadat we de auto hebben geparkeerd trekken we eerst onze lange broek maar aan. De temperatuur beneden is weliswaar redelijk, maar we moeten straks naar 1.600 meter hoogte en daar zal het een stuk frisser zijn. We kopen een kaartje en moeten, samen met vele anderen, wachten totdat de kabelgondel er is. Dat het een belangrijke bezienswaardigheid is en zeer populair bij toeristen en jongens, mannen en meisjes die met hun fiets van de berg af rijden, blijkt wel uit de grote hoeveelheid mensen. We moeten nog een gondel wachten, maar zijn dan wel de eerste die in de volgende naar binnen mogen en zo een goede plek kunnen uitzoeken.

Als we ingestapt zijn zoeken we een plekje bij het raam. Het valt, door de grote hoeveelheid mensen in de gondel, niet mee om een foto of filmpje te maken. Het lijkt wel of we met z’n allen er in geperst zijn. We kunnen ons dat nog wel herinneren van keren dat we tijdens de wintersportvakantie ’s morgens vroeg met een gondel naar de pistes moesten. We proberen gewoon foto’s en filmpjes te maken en zien later wel of het gelukt is. Boven is de temperatuur een stuk lager, het is maar goed dat we de lange broek aan hebben gedaan. Als eerste gaan we maar warme chocolademelk en thee drinken, voordat we naar buiten gaan. Even later lopen we het restaurant uit en zien dat het behoorlijk nevelig is. Dat is jammer voor de foto’s en filmpjes, maar misschien wordt het straks beter en breekt de zon door.

Als we naar beneden wandelen, vergeet niet dat alles wat je naar beneden loopt gaat je ook weer op de terugreis naar boven moet lopen, besluiten we om met een stoeltjeslift naar boven te gaan. Voor € 2,- per persoon brengt de stoeltjeslift je naar een hoogte van 1.600 meter. Het zitten in een stoeltjeslift roept ook al weer herinneringen aan de wintersport op, al is dat wel heel lang geleden. We maken een selfie film en filmen en fotograferen er lustig op los. Zo vaak zullen we hier wel niet meer komen, dat is een ding wat zeker is.

Nadat we uit de stoeltjeslift zijn gestapt lopen we wat in het rond op de hoge berg. Vanuit de plek waar we uitgestapt zijn gaan er nog veel meer sleep- en stoeltjesliften naar andere beregen toe. Deze zijn nu gesloten, maar in de winter zullen ze volop draaien. We lopen nog een klein stukje verder naar de andere kant en zien daar een prachtig mooi uitzichtpunt. Daar gaan we even lekker op een bankje zitten, stelt Judith voor. Vlak voordat we weer verder willen gaan komen er een aantal mannen aangelopen met grote rugzakken. Dat zijn van die mannen die gaan paragliden. Uiteraard blijven we rustig zitten, want dat willen we graag zien.

Het blijken 5 mannen te zijn die hun zeg maar parachute gaan uitleggen op de heuvel van deze kant van de berg. Ze gaan duo paragliden, er gaat een passagier mee. Zij zullen deze tocht wel geboekt hebben. Het duurt niet lang voordat de eerste de berg af gaat en in de lucht vliegt. Het is best een spektakel om te zien. Of we dat zelfs zouden durven en willen is voor ons een raadsel. Volgens ons doe je het eerst haast in je broek, maar als je eenmaal in de lucht hangt zal het een geweldige ervaring zijn. Wat moet het uitzicht prachtig zijn als je in een enorme stilte tussen de bergen aan het zweven bent.

We gaan weer verder en lopen naar het gedeelte waar meisjes, jongens en ook (oudere) mannen op van die speciale kleine crossfietsen van de berg af fietsen. Het is hartstikke leuk om te zien. Ze komen met de stoeltjeslift, met de fiets achterop hangend aan een beugel, naar boven, zetten hun helm op en gaan als een speer weer naar beneden. Er zijn overal speciale routes uitgezet, zodat ze geen andere mensen onderweg tegen komen, waardoor ze gevaar kunnen oplopen. We praten met één van de waaghalzen en die verteld dat het allemaal wel meevalt met het gevaar en dat het kikken is om naar beneden, met snelheden die kunnen oplopen naar 60 kilometer per uur, te racen. Allemaal zijn ze uitgedost in speciale kleding, met knie- en handbeschermers en een valhelm op.

Het is inmiddels al drie uur en we besluiten om met dezelfde stoeltjeslift naar boven te gaan om daar in het aanwezige restaurantje wat warms te gaan eten. ’s middags warm eten is gisteren goed bevallen, dus doen we het nu, weliswaar wat later, maar weer. Voordat we bij het restaurant komen moeten we eerst nog een flinke klim overwinnen omdat het laatste gedeelte niet door de lift wordt gedaan. Heerlijk zittend in de zon bestellen we spaghetti en nemen we eerst een kaasplankje met lokale kaassoorten. Het is heerlijk toeven in de zon en het eten smaakt uitstekend. Vanuit de wintersportvakanties weten we dat het niet goedkoop is om op de piste wat te eten, maar hier valt het erg mee. Je betaalt € 7,- voor een bord spaghetti en dat is toch niet veel.

Als we naar de uitgang gaan moeten we weer wachten bij de gondel. Het is nog drukker als op de heenreis! We worden er gewoon ingeperst. Als die gondel stil komt te hangen, kapot gaat of zoiets, dan zitten we als sardientjes in een blik gevangen. Gelukkig zijn we snel en heelhuids beneden en kunnen we snel naar de auto lopen, want we willen immers nog even naar het meer van Bohinj.

Dit meer van Bohinj is ligt in de vallei van Bohinj en is met circa 3,18 vierkante kilometer het grootste meer van Slovenië. Het is circa 4,5 km lang en 1 km breed. Het meer is gemiddeld 30 meter diep en het diepste punt ligt op 45 meter onder het wateroppervlak. Het ligt op circa 520 meter boven zeeniveau. Het meer wordt omgeven door hoge bergwanden en in de omgeving is een wandelgebied. De belangrijkste plaats aan het meer is het aan de oostelijke oever gelegen Ribčev Laz gelegen aan de oostkant. Enkele kilometers lager in de vallei ligt de plaats Bohinjska Bistrica.

Als we op één van de parkeerplaatsen gestopt zijn maken we een wandeling langs het meer. Het ziet er geweldig mooi uit, zeker dat gedeelte wat in de zon ligt. Er zijn tal van activiteiten, varende, vissende en zelfs zwemmende mensen hebben we gezien, op dit meer. Het zal zeker geweldig zijn om hier een dag door te brengen, maar dan moet het wel lekker weer zijn met een temperatuur van een graad of 24, 25. Aan de andere kant zijn er een aantal winkels en daar halen we maar gelijk de benodigde boodschappen. We moeten immers straks nog een broodje of zo eten. Na het kopen van een ijsje rijden we op ons gemak naar Bled terug en gaan direct naar ons pension.

Nadat we even lekker buiten in de zon hebben gezeten gaan we naar binnen als de zon wegzakt achter de bergen. De temperatuur daalt dan gelijk behoorlijk en dan kun je maar beter naar binnen gaan. Judith heeft het weer geregeld, er staan broodjes met soep klaar om te nuttigen. Daarna gaan we aan het reisverslag werken en de vele foto’s en filmpjes uitzoeken. Deze worden vanavond weer op ons blog gezet.

Jutri
Tot morgen