Dag 3: Krimml watervallen

Redelijk op tijd zijn we uit bed en we hebben lekker geslapen. Als we naar buiten kijken zien we dat het zonnetje al schijnt en dat stemt ons tot tevredenheid. We gaan vandaag naar de Watervallen van Krimml, hier zo’n 60 kilometer vandaan, en dan is het wel zo fijn als het weer een beetje gunstig is. Met name voor de foto’s en filmpjes is een zonnetje erg plezierig. Judith heeft weer een lekker ontbijtje klaargemaakt en Nico gaat het reisverslag, de foto’s en het filmpje van gisteren verwerken. Zo hebben de thuisblijvers ook weer wat te doen.

Tegen tien uur rijden we het erf af van ons appartement en gaan op weg via Mittersill en Gerlos (het zeer bekende skioord) naar Krimml. Het duurt niet lang als we er achter komen dat we weer door die Felbertauerntunnel moeten en dat wordt dus weer € 11,- aftikken.  En straks op de terugweg natuurlijk nog een keer. Die tunnel moet zeker nog afbetaald worden, want iedere auto die er doorheen gaat betaald zo’n € 2,- per kilometer. En het ergste is, je kunt hem niet eens ontwijken, want volgens ons is er geen andere weg. Nou ja, het is niet anders.

Het weer is aan deze kant prachtig, maar we zijn bang dat het aan de andere kant van de tunnel niet zo is. Onze vermoedens worden bewaarheid, het wordt als maar bewolkter en bewolkter. De weg is prima te bereiden en de omgeving is, ondanks die bewolking, erg mooi. Het blijft leuk om al die dorpjes te zien. Onderweg zien we zelfs een oud treintje rijden en dan is het beeld van de treinbaan met huisjes op zolder echt compleet.

We kunnen vlakbij de waterval parkeren. Het is er al best druk, dus is dit een plek die zeer in trek is bij toeristen. In Nederland heeft Nico nieuwe wandelschoenen gekocht en Judith heeft ze geleend van Edith. Deze gaan we maar aantrekken, want het zal wel een behoorlijke lange wandelrit gaan worden. Volgens de borden bij de parkeerplaats moeten we 10 tot 15 minuten lopen naar de waterval. Op zich klopt dat ook wel, alleen sta je dan aan de voet van de beklimming naar de waterval toe en zie je hem alleen in de verte. Dat is lekker!

We kopen een kaartje (€ 3,- p.p.) en beginnen aan onze wandeltocht. Na 10 minuten lopen komen we bij een bewegwijzering waarop alle wandelroutes staan vermeld. De kortste route is 30 minuten lopen en de langste is zelfs 6 uur lopen. Daar begint het al. Na overleg besluiten we om de route van 1 ¾ uur te nemen, dat lijkt ons al moeilijk genoeg. En we moeten natuurlijk ook nog een keer terug lopen. We zijn nog maar amper begonnen of het wandelpad gaat al behoorlijk omhoog. Het valt zeker niet mee om naar boven te lopen. Steeds lopen we een stuk en dan wachten we weer even om een beetje bij te komen. Het valt ons op dat er best veel ouderen, en dan bedoelen we mensen van boven de 70 jaar, deze wandeling proberen te doen. Zij zullen toch wel eerder stoppen en terug gaan?

Steeds kijken we naar boven en zien dan tot onze ergernis dat de wandelpaden als maar steiler en hoger worden. De eerste uitkijkpost wordt bereikt op een hoogte van 1.150 meter en de waterval is echt al erg goed te zien. We gaan verder en lopen door naar 1.245 meter hoogte, waar een shop en restaurant gevestigd is. Dat is een mooie gelegenheid om even te stoppen, de benen te laten rusten en wat te eten en drinken. We nemen plaats op het terras, weliswaar in de schaduw, maar even later kunnen we verkassen naar een plekje in de zon. Beide zijn we erg bezweet (Nico nog het meest) van de fikse wandeling en in de 

Op het terras komt steeds een ober langs met allemaal lekkere dingen en zien eten doet eten, dus bestellen we patat met worst. Het zal best prijzig zijn zo hoog in de bergen, dat weten we nog wel van de keren dat we met wintersport in de bergen hebben gegeten, maar wat maakt het uit. Het is lekker en we hebben vakantie. Nadat we afgerekend hebben, het viel uiteindelijk nog mee, lopen we naar de uitgang. Wat zullen we doen? Gaan we terug of gaan we nog een stuk verder omhoog naar de bovenste waterval. Je raad het al, we lopen door. Het eerste stuk is redelijk te doen, maar op een gegeven moment gaan we een bocht door en zien dat het pad stijl omhoog loopt. We kunnen niet meer terug en lopen als of er niets aan de hand gewoon door naar boven. De stukken lopen worden steeds kleiner, steeds vaker moeten we rusten. Gelukkig zijn er steeds van die rustpunten om de waterval goed te kunnen zien en foto’s en filmpjes er van te maken. Ook zijn er overal bankjes en daar wordt driftig gebruik van gemaakt. Op 1.330 meter laten we ons fotograferen en op deze foto is de top, waar wij heen moeten, heel goed te zien.

Het wandelpad wordt nog vervelender, maar we zetten door. Op 1.390 meter zien we dat we er bijna zijn, dat geeft de burger moed. Daarnaast zien we ook steeds meer mensen, waaronder dus ook die ouderen, terug komen van de top. Dan moeten wij het toch ook kunnen halen? We zetten onze tanden in het laatste stuk en het lukt. We halen de top, al is het behoorlijk puffend . Niet veel later hebben we de top bereikt en eerlijk gezegd zijn we daar behoorlijk trots op. De waterval is prachtig en het water dondert gewoon vanaf een hoogte van 1.460 meter met een enorme vaart naar beneden. Hier moeten we een selfie maken!

De tocht is volbracht, de top is bereikt. Nu moeten we weer naar beneden. Dat gaat weliswaar een stuk makkelijker, maar is zeker geen appeltje eitje. Het is zelfs gevaarlijk, want je moet je steeds afremmen. Gelukkig hebben we goede schoenen aan, want anders was het zeker een gevaarlijke afdaling geworden.

Al snel zijn we weer bij het restaurant waar we gegeten hebben en we lopen dit keer, na een plaspauze, gelijk door. Onderweg wordt er aan de weg gewerkt en dat is eigenlijk best bijzonder. Een aantal mannen zijn aan het hakken en breken, maar wat ze nou precies aan het maken zijn, is ons niet helemaal duidelijk. Maakt niet uit, we hebben toch geen tijd om het te vragen. We moeten verder en willen zo snel mogelijk naar de auto toe. Onderweg stoppen we nog wel even voor een uitkijkpost die we op de heenweg vergeten zijn. Het is slechts een klein stukje vanaf het pad en het is de moeite waard.

In een behoorlijk tempo, al lopen groepen ervaren wandelaars ons steeds voorbij, lopen we naar beneden. We stoppen nog een keer om een broodje te eten en gaan dan snel verder. Blij zijn we als we de shops en de entree bereiken. Nu alleen nog naar de auto lopen, maar dat is niet zover meer. Zodra de wandelschoenen zijn vervangen door onze gewone schoenen kunnen we gaan zitten en rijden we terug naar ons appartement. Het is toch nog wel een ritje van ruim een uur en we moeten uiteraard weer door die Felbertauerntunnel heen, dus leggen we de € 11,- maar vast klaar.

We zijn blij als we weer in ons appartement zijn, dan kunnen we eerst even een beetje bijkomen en daarna gaan eten. Het restaurant van de eerste avond zal nu wel weer open zijn. Uitgerust gaan we om half zeven op weg, dit keer met de auto (je weet het maar nooit) naar Alte Mühle, want zo heet het restaurant. Het is weer mis, nog steeds een ruhetag of te wel een rustdag en gesloten. We besluiten maar gelijk door te rijden naar Lienz, want daar hebben we gisteren verschillende restaurants gezien.

Het is weliswaar een stukje rijden, maar we hebben er geen spijt van. We eten bij een Italiaans restaurant en het smaakt ons uitstekend. Volgevreten rijden we terug naar het appartement en gaan niet veel later naar bed. We zijn door de inspanningen tijdens deze dag behoorlijk versleten en hebben geen zin meer om aan de foto’s, filmpjes en reisverslag te werken. Dat komt morgen wel, dan staat er een bezoek aan de Grosclockner op het programma. Veel met de auto, dan kunnen we een beetje uitrusten van vandaag.

Wir haben das geschaft!
Het is ons gelukt!