Dag 9: Bled – Umag (Kroatië) 210 kilometer

Vandaag is voor de eerste keer de wekker door ons gezet. Om half acht gaat hij af en Judith springt, zoals gewoonlijk, gelijk uit bed. Ze gaat douchen en daarna maakt ze Nico wakker en volgt haar op in de douche. Het is vandaag een dag van verplaatsen van Bled naar het Kroatische plaatsje Umag, zo’n 210 kilometer rijden. De bak met yoghurt, muesli en verse vruchten staat al op ons te wachten. Het is weer fantastisch geregeld, Judith.

Na het ontbijt pakken we de auto in en vervolgens rekenen we af met de eigenaresse voor het verblijf. Ze verontschuldigd zich nog maar eens een keer voor het feit dat we hebben moeten wisselen van kamer, maar dat vonden wij helemaal niet erg. Nadat Judith nog een paar foto’s van het huis heeft gemaakt, gaan we op pad. Het is rustig op de weg en we gaan op zoek naar de rijksweg. We willen snel wat afstand overbruggen omdat we onderweg nog 2 keer een stop willen maken. Als eerste willen we naar de grotten in Postojna, dat schijnt erg spectaculair te zijn. De tweede stop zal zijn in Lipica, daar is een stoeterij waar ze allemaal Lipizaner paarden hebben, Judith wil daar graag kijken en foto’s en filmpjes maken voor Jade.

Het is redelijk rustig op de snelweg, dus kunnen we lekker doorrijden. Het is wel gek, er zijn onderweg nog tal van tolhokjes, maar omdat we een vignet hebben (dit is verplicht in Slovenië) kunnen we overal zo doorrijden. De meeste hokjes zijn ook onbemand. We zijn al snel in Postojna en daar kopen we kaartjes voor het bezichtigen van de grotten. Het is een combinatiekaart, dat is het voordeligste, zodat we ook een ruimte kunnen bezoeken waar nog dieren leven die in de grotten hebben geleefd. Omdat we nog ruim een uur moeten wachten gaan we deze ruimte eerst maar eens bezoeken. Het wordt een teleurstelling, er is niet veel te zien.

Nico krijgt een onbehaaglijk gevoel en herinnerd zich nog het bezoek aan de grotten vorig jaar in Kroatië. Dat liep uit op een enorme teleurstelling en vond hij geldklopperij. Hij had toen liever het geld aan één of andere zwerver willen geven of op straat willen gooien. Aangezien de entree van deze grotten 6 keer zo duur is, hoopt hij maar niet dat het weer op een teleurstelling uitdraait. Het is afwachten. We kunnen ook nog een bezoek brengen aan een vlindertuin, maar die laten we voor wat het is. Zal ook wel op een teleurstelling uitdraaien! We gaan gewoon lekker in het zonnetje zitten op een bankje, de temperatuur is hier tenslotte prima en we moeten toch tot twaalf uur wachten voordat de volgende bezichtiging gepland staat.

In de zon is het heerlijk, maar in de grotten is het blijkbaar erg koud. We zien namelijk veel mensen terug komen en deze zijn goed aangekleed. De één nog beter dan de ander en sommigen hebben zelfs een winterjas en handschoenen aan. Wij zitten hier op het bakje in onze korte broek en t-shirt en de mensen om ons heen kijken ook naar ons alsof wij gek zijn. We laten ons niet kennen, maar hebben voor de zekerheid ons vest in de rugzak gedaan.

Al ruim voor twaalf uur kunnen we ons opstellen bij het bord van de Engelstalige gids. We zijn niet de enige, er gaan wel een paar honderd mensen mee, die een gids meekrijgen die Duits, Engels, Italiaans of Sloveens spreekt. Hij/zij zal ons begeleiden tijdens de in totaal ruim een uur durende rondleiding. We gaan naar de treintjes toe. Deze brengen ons in zo’n 10 minuten diep in de grot. De temperatuur daalt gelijk een stuk, dus het vest wordt maar alvast aangedaan. Laten we nu maar niet te eigenwijs zijn. Het ritje met de trein is erg leuk, soms ga je onder rotsen door die vlak boven je hoofd zitten. Je moet dus wel oppassen als je de camera wat hoger wilt gebruiken, anders knalt deze tegen de rots aan en kun je hem gelijk weggooien.

Na 10 minuten zijn we op de plek waar de wandeling door de rotsen begint. De gids verteld in zijn beste Engels (en dat gaat hem best goed af) wat over de geschiedenis en het ontstaan van de rotsen. Inmiddels staan deze rotsen op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Hij verteld onder meer dat sinds de rotsen toegankelijk zijn voor publiek er 37 miljoen bezoekers zijn geweest in de grotten van Postojna. Momenteel komen er jaarlijks 500.000 bezoekers!

De grotten van Postojna, beter bekend als Posonskajama, maken deel uit van het langste ondergrondse grottenstelsel (20.570 vierkante meter) in Slovenië en wordt gezien als één van de meest indrukwekkende grotten in het land, waardoor het naast Bled de drukst bezochte bezienswaardigheid in Slovenië is. Dit heeft natuurlijk, vooral in de zomermaanden, invloed op de wachttijden en op de snelheid waarmee toeristen door de grotten worden geleid. Zo duurt een rondleiding in het voor- en najaar zeker dubbel zo lang als tijdens het hoogseizoen (jul-sep). Hoe dan ook, de grootsheid, uniekheid en schoonheid worden er niet minder om. Postojnska jama is werkelijk een wonder der natuur dat zich met de mooiste grotten op aarde mag meten. Een bezoek aan de grotten begint bij een ondergronds treinstationnetje, van waaruit de bezoekers diep in het grottenstelsel worden gebracht. Vervolgens wordt men door verschillende wonderbaarlijke ruimtes geleid, waarbij elke ruimte steeds een nieuw uniek beeld geeft van deze grandioze onderaardse wereld. De gidsen vertellen over de belangrijkste stalagmieten, stalactieten, gordijnen, zuilen en andere verschijnselen in de grot. Bij het bekijken van de ruimtes is het moeilijk voor te stellen hoe de Pivka-rivier dit alles (in meer dan 2 miljoen jaar tijd) heeft uitgesleten en het grondwater de rest van de vormgeving heeft gedaan. Een bezoek aan Postojnska jama is ondanks de drukte in het hoogseizoen een geweldige ervaring voor jong en oud.

We gaan beginnen aan onze wandeling, want zelfs hier diep in de grot moet er gewandeld worden. En, de wandeling verloopt ook nog eens met klimmen en dalen. Wij zijn het gewend, maar de gids zegt in het begin al “diegene die het niet kunnen volhouden kunnen met een andere gids een kortere route naar de uitgang nemen”. Dan mis je uiteraard een groot deel van de rondleiding. Het moet gezegd worden: de grotten zijn fantastisch mooi en het is onbegrijpelijk dat dit zo heeft kunnen ontstaan. De aangroei van de stalactieten en stalagmieten is 1 centimeter in de 100 jaar! Ondanks dat er niet gefotografeerd mag worden met flits, maken de grote groep mensen veel foto’s met hun fototoestel of telefoon en regelmatig gaat er een flitser af. Niemand die er zich aan stoort en er wordt ook niets meer van gezegd. Dit betekent dat er steeds meer mensen gebruik gaan maken van de flitser. Wij hebben de taken verdeeld, Judith filmt en Nico maakt de foto’s met zijn telefoon.

Tijdens de wandeling wordt er een aantal keren gestopt en geeft de gids informatie. Wij lopen een beetje achteraan, zodat we op ons gemak de plaatjes kunnen schieten die we graag willen. Na 45 minuten zit de wandeling er op en eindigen we in de concertzaal. Deze ondergrondse ruimte wordt vaak gebruikt voor klassieke muziek concerten tijdens kerstmis, nieuwjaar en andere bijzondere dagen. We zijn er van overtuigd dat dit een waar spektakel zal zijn en dat de muziek hier uitstekend tot zijn recht zal komen.

Uiteraard moeten we terug met het treintje. Via een andere route gaan we met een redelijke vaart terug naar de ingang van de grotten. Onderweg maken we nog de laatste foto’s en filmpjes. De opnames zullen zeker en vast niet allemaal even mooi zijn, maar we hopen dat we er een aantal zeer fraaie kiekjes van over kunnen houden en dat we de thuisblijvers een behoorlijke impressie kunnen geven via het dagelijkse filmpje. Kijken dus!

Het weer is nog steeds heerlijk en het is inmiddels een graad of 20 geworden. Goed voor ons, want we kunnen wel een beetje opgewarmd worden. Al was het lang niet zo koud als de kleding van sommige bezoekers deed vermoeden, kunnen we ons toch wel een beetje opwarmen. In de auto is het heerlijk, die heeft heel de tijd in de zon gestaan, dus zijn we zo op temperatuur. We gaan weer verder en stoppen even later voor de dagelijkse boodschappen bij een supergrote Spar en als we verder zijn gereden gaan we lekker picknicken op een plek langs de rijksweg.

Na de lunch gaan we richting Lipica. We zijn er al snel, het is maar een kilometer of 15 afwijkend van onze route, maar zijn ook even snel weer weg. Wat blijkt, er is geen paardenshow vandaag! De entree is € 16,- per persoon en daarvoor krijg je een rondleiding door de stallen. Aangezien wij beide regelmatig met Jade naar de manege gaan en daar gratis en voor niets door de stallen kunnen lopen, besluiten we om deze bezienswaardigheid maar te laten voor wat het is en vervolgen we onze weg naar Umag. Omdat we van onze route afgeweken zijn moeten we, tot onze verbazing, een klein stukje (zo’n 17 kilometer) door Italië. Er is zelfs een grenspost, eerst een post om Slovenië uit te rijden en 5 meter verderop een post om Italië binnen te komen. We moeten de paspoorten afgeven, maar er wordt nauwelijks in gekeken en we mogen verder. Ruim een kwartier later verlaten we Italië alweer en rijden we Kroatië binnen. We hebben nog nooit zo snel 3 landen bezocht!

Na enig zoek werk, gelukkig hebben navigatie in de auto en voor de zekerheid ook nog onze TomTom, komen we om half vijf bij ons nieuwe appartement aan. Dat ziet er niet verkeerd uit, wederom erg goed uitgezocht door Judith. De eigenaresse ontvangt ons en heet ons in zeer beperkt Engels van harte welkom en laat het appartement zien. Het is gewoon prachtig, volgens ons redelijk nieuw. Nadat we onze tassen hebben uitgepakt gaat Judith een filmpje van ons nieuwe onderkomen maken. Ik doe een dutje, nou zogenaamd dan.

Omdat we nog moeten eten gaan we met de auto naar het centrum. Het ziet er erg leuk en gezellig uit. We eten aan de rand van de haven bij een Italiaans restaurantje. Het is een mixed grill voor twee personen, maar we zouden er net zo goed met z’n 3 drieën van kunnen eten, zoveel is het. Na een korte wandeling door de haven gaan we terug naar het appartement. Daar gaan we een begin maken aan het uitzoeken van de foto’s en filmpjes wat behoorlijk wat werk is. Er is weliswaar internet in het appartement, maar deze is erg traag. Het is niet anders. We gaan maar niet te laat naar bed. Morgen hebben we een ‘bijkomdag’, in de ochtend lekker luieren, een beetje wassen en zo en in de middag opnieuw naar het centrum. Arie heeft gevraagd of we in de haven eens willen kijken of hij daar zijn boot niet kan stallen.

Laku noć dragi prijatelji, sutra
Goede nacht lieven vrienden, tot morgen