Dag 11: Bezoek aan Piran

Goedemorgen, we zijn vandaag vroeg uit bed! Deze keer is Nico eerder op dan Judith, terwijl hij gisteren toch erg laat naar bed is gegaan. Hij was wakker en kon niet meer blijven liggen op het krakende bed. Als Nico het water voor de thee heeft opgezet, komt ook Judith de keuken inlopen. Het is half acht en voor we er erg in hebben zitten we aan een heerlijk ontbijtje. Het weer ziet er een beetje bedrukt uit, maar het is nog vroeg. Volgens de weersverwachting zou het vandaag een mooie dag moeten worden en daar houden wij ons dan ook maar aan vast.

Vandaag gaan we naar Piran en willen we ook naar Portoroz. We moeten daarvoor de grens over want beide plaatsjes liggen in Slovenië. Dat kan nog net, het vignet voor Slovenië loopt tot en met vandaag. Piran (Italiaans: Pirano) is een van de drie havensteden van Slovenië, dat slechts een kleine kuststrook van ongeveer 50 kilometer in Istrië heeft. Piran ligt aan de Baai van Piran, op een landpunt in de Golf van Triëst, die deel uitmaakt van de Adriatische Zee. Een dichtstbijzijnde grote stad is het Italiaanse Triëst. In 2002 telde de gemeente 16.758 inwoners. Het plaatsje ligt ten westen van Izola. Ten oosten grenst het aan Kroatië. Piran is het centrum van de gemeente Piran en is één van de toeristische plekken van Slovenië, wat voor een relatief hoog gemiddeld inkomen zorgt. Piran heeft een jachthaven en kleine luchthaven. De naam Piran is afgeleid van het Griekse woord pyros dat 'vuur' betekent. Het hoogste punt van de stad ligt op 289 meter en daar vandaan is er een mooi uitzicht op de stadsmuren. Aan de meest westelijke kant, dit is tevens het meest westelijke punt van Slovenië, ligt kaap Madona, ook wel Piran Punta genoemd.

Om half elf vertrekken we vanuit ons appartement naar Piran. Zoals al gezegd moeten we naar Slovenië. De grensovergangen van Kroatië en Slovenië stellen helemaal niets voor. Er zit in ieder hokje 2 mensen, maar ze controleren helemaal niets. Het maakt ons niet uit, dan hoeven we ook niet te wachten. We zijn snel in Piran, maar moeten we eventjes naar het centrum zoeken. De navigatie geeft een totaal andere route aan dan de borden. Nadat het volgen van de route op onze navigatie helemaal verkeerd uitpakt besluiten we de borden maar te volgen. Dat gaat beter en binnen no time staan we voor de parkeergarage aan het begin van het plaatsje. Je kunt in Piran zelf als buitenstaander niet parkeren, dat is alleen voor inwoners met een vergunning.

Er gaat een gratis bus vanaf de parkeergarage naar het centrum van Piran en deze komt om de 6 minuten. We hoeven dus niet lang te wachten. Het weer is inmiddels behoorlijk opgeknapt, zo rond de 23 graden Celsius. Het ritje met de bus duurt maar even en als we in de bus zitten besluiten we gelijk al om de terugreis te voet te gaan, dan kunnen we namelijk langs de haven en de zee lopen. Het is maar 10 à 15 minuten, dus is dat voor ons geen probleem. Het is nog niet al te druk als we worden afgezet bij het Tartini plein, midden in het centrum. Centraal op het plein staat een standbeeld van de componist Giuseppe Tartini. Aan de noordkant van het plein ligt het stadhuis en rond het plein liggen Venetiaanse huizen, die door rijke handelaren werden gebouwd. Het ziet er allemaal leuk uit.  Het Tartini plein is ook omringd door allerlei verschillende restaurantjes en barretjes. Overdag, zeker als het warm is, niet bijzonder maar 's avonds komt het plein tot leven en is het er gezellig vertoeven.

Judith heeft zich voorbereid en weet waar ze allemaal heen wilt, dus beginnen we snel met onze wandeling. De huizen staan heel dicht op elkaar, waardoor de straten zeer nauw zijn. Nico kan zelfs met beide handen de wanden van de huizen aan raken, Judith net niet, als hij in het midden van het straatje staat. Ook is het allemaal omhoog en omlaag lopen, er is niets vlak. En de stenen zijn schots en scheef neergelegd, waardoor het lopen best lastig gaat op sommige plekken. We lopen eerst naar The Churche of Saint George, vrijwel alleen maar naar boven. De St. George kathedraal ligt aan de noordelijke zijde van het schiereiland, de kathedraal werd gebouwd in 1637 en heeft een Venetiaanse klokkentoren. Op de torenspits staat een beeld van de beschermheilige van de stad die fungeert als windwijzer. De beschermheilige Sint-Joris (St. George) op de torenspits van Piran heeft een zwaard in de hand en draait mee met de wind. Het uitzicht is er wel erg mooi. Het weer is behoorlijk helder, dus heb je goed zicht over de Adriatische zee. Bij heel helder weer schijnt het dat je zelfs Venetië kunt zien liggen. Zo helder is het vandaag helaas niet.

De wandeling gaat verder, we dalen naar beneden en komen aan de buitenrand van Piran. Lopend over de boulevard, aan de ene kant langs leuke huisjes en restaurantjes en aan de andere kant de zee, met daarbij een stralend zonnetje, krijg je wel een echt vakantiegevoel. Er wordt volop gezwommen in zee en mensen liggen hier gewoon op straat te zonnen. Er zijn geen zandstranden hier, dus moet je hier gewoon op de stenen liggen.

Als we bij een leuk restaurantje komen, het ziet er wel een beetje duurder uit, gaan we maar gelijk even eten. Judith heeft een gerecht met risotto rijst en Nico neemt een mixed grill. Uiteraard hebben we er een salade bij en wat te drinken. Het smaakt voortreffelijk, al is er wel erg veel olijfolie gebruikt in het gerecht van Judith. We vervolgen onze weg langs de boulevard en komen weer in het centrum uit. We gaan verder naar Plas des 1.Mai. Het 1 mei plein ligt in het oude centrum van Piran en centraal op het plein ligt een mooie cisterne (ondergrondse wateropslag). In de zomermaanden zijn er muziek-, dans- en theatervoorstellingen op het plein. Verderop ligt het Piran Minorite klooster, een Fransciscaans klooster van de orde van Minorieten. In het atrium van het klooster zijn regelmatig muziekavonden.

Judith heeft bedacht dat we naar de stadswallen te gaan, die nog ver boven het niveau van de eerder bezochte kerk ligt, te gaan bezoeken. Dat wordt dus klimmen! Het valt niet mee om boven te komen en wij zijn de afgelopen periode toch best wel wat gewend geraakt aan klimmen en klauteren. Eenmaal boven gekomen, het was ook nog eens een beetje zoeken, waardoor we een stuk hebben omgelopen, kopen we een kaartje voor de entree van de stadswallen. De prijs valt reuze mee, € 2,- per persoon en dat is niet veel. Doordat de prijs zo laag is, is het een aantrekkelijke bezienswaardigheid. Via een steile trap gaan we naar boven. De paden zijn erg smal, dus als je iemand tegenkomt moet je wel even (letterlijk) met je rug tegen de muur staan om mensen voorbij te laten gaan. Je hebt hier al een prachtig uitzicht over Piran, maar we kunnen nog hoger. De stenen trappen en doorgang naar boven zijn bijzonder smal. Je kunt er met goed fatsoen niet doorheen, maar lenig als wij zijn klauteren we naar boven en komen zo op het dak van de stadswallen. Hoger kunnen we niet. Het uitzicht is prachtig, ook al heeft de zon ons op dit moment een beetje in de steek gelaten. Uiteraard moeten we weer via dezelfde smalle trappen terug en dat valt echt niet mee. Het is gelukt en we lopen weer naar beneden.

Via de smalle straatjes, naar boven en naar beneden lopend, komen we weer op het Tartini plein uit en gaan daar even wat drinken. Inmiddels, het is al vier uur geweest, lopen er verschillende mensen in klederdracht op het plein. Die gaan waarschijnlijk één of andere voorstelling geven. We wachten er niet op en lopen verder naar de haven, vanwaar we terug gaan lopen naar de parkeergarage. We hadden immers al besloten om de terugreis lopend te doen, zodat we de haven en de vele scheepjes goed konden zien. De haven ligt vol met grote, maar veelal wat kleinere, pleziervaartuigen. Het is er niet groot, lang niet zo groot als de haven van Umag, maar ziet er erg gezellig uit. De ligging van de huizen rondom het einde van het haventje is echt heel leuk om te zien. Bij het weggaan vanuit de haven maken we nog een selfie.

Het is ongeveer 20 minuten wandelen naar de parkeergarage via de boulevard, gelegen langs de zee. Een leuke wandeling, want je ziet van alles op zee. Nadat we nog even op een bankje hebben gezeten, gaan we naar de auto. Deze is snel gevonden en we gaan huiswaarts, nou ja huiswaarts, naar ons appartement is Umag natuurlijk. Helaas kunnen wen niet meer naar Portoroz, daar is het inmiddels een beetje te laat voor geworden.

Via een andere route rijden we naar de grensovergang en zijn snel weer in Umag. Daar doen we nog wat boodschapjes en gaan terug naar ons appartement. Het is heerlijk toeven op het balkon en we kijken weer, net als gisteren, naar de ondergaande zon. Daarna gaan we naar binnen, eten we wat en gaan met onze gebruikelijke avond dingen beginnen. Een beetje tv kijken, voorbereiden op morgen, reisverslag maken, foto’s en filmpjes bekijken en verwerken, enz., enz.. Morgen hebben we nog niet echt veel gepland staan. Het wordt onze laatste dag in dit fantastische appartement en geweldig leuke plaatsje. We zullen in de loop van de ochtend wel naar het centrum van Umag gaan, denk ik.

Mi ćemo se vidjeti sutra i spavaju dobro.
We zien wel, tot morgen en slaap lekker.