Dag 4: Panoramastrasse (Grossglockner)

We hebben heerlijk geslapen, maar dat kan ook niet anders na zo’n zware inspanning als die van gisteren. De benen zijn een beetje moe, maar met de voeten gaat het, mede dankzij de goede wandelschoenen natuurlijk, uitstekend. Er is een nieuwe dag aangebroken. Om iets over acht gaan we aan het ontbijt, zoals altijd verzorgd door Judith. Deze keer gewoon brood met beleg. Nou ja gewoon brood? Daarmee doe je dit brood te kort. We hebben het hier bij de plaatselijke bakker gekocht en het is typisch Oostenrijks brood. Het is enorm zwaar en voorzien van noten, granen en weet ik het al niet meer. Het smaakt in ieder geval uitstekend en de maag wordt er snel door gevuld.

Er wordt nog snel wat aan het verslag gewerkt, helaas lopen we door de lange dag van gisteren een beetje achter, en naar de foto’s gekeken. Na een bakje koffie, die hier overigens gewoon op de gang ligt om te pakken en prima smaakt, gaan we om tien uur op pad. Vandaag gaan we naar de Grossglockner. Er is een speciale route, de Panoramaroute en als je die rijd dan zie je alle hoogtepunten (letterlijk en figuurlijk) van dit hooggebergtegebied.

Het hooggebergte en de Grossglockner was vroeger alleen maar weggelegd voor geoefende bergbeklimmers, maar is sinds de constructie van de Grossglockner Hoogalpenstraat een belevenis voor groot en klein, die nog steeds inspireert en fascineert. Sinds de opening van de alpenstraat in 1935 is er veel veranderd. De straat werd breder, veiliger en comfortabeler. Tentoonstellingen en museums, hutten en bergrestaurants, bezoekerscentrums en informatiekantoren, brengen de veelsoortige bergwereld met zijn fauna & flora midden in het nationale park Hohe Tauern in het middelpunt. Elke kilometer en elk van de 36 bochten van de Grossglockner Hochalpenstraße, zoals deze officieel heet, is een genot! Het doel van alle bezoekers is de Kaiser Franz Josefs Höhe. Vanaf hier is het uitzicht op de hoogste berg van Oostenrijk, de Grossglockner met zijn 3.798 meter hoogte de grootste gletsjer van de oostelijke Alpen. De besneeuwde Johannisberg completeert de bergen. Het parcours in de Gamsgrube, recht in het hart speciale reserve van het Nationaal Park Hohe Tauern, maakt een uitzonderlijk uitzicht en de observatie van zeldzame alpine dieren zoals de majestueuze steenbok.

Nadat we entree hebben betaald (€ 35,-) rijden we al snel om hoog. We beginnen de route vanaf het plaatsje Heiligenblut, eigenlijk in tegengestelde richting. De eerste bocht is dan ook bocht 36. De wegen zijn uitstekend en onderweg zijn er tal van plaatsen waar de toeristen kunnen genieten van het mooie uitzicht, foto’s en films kunnen maken of gewoon lekker kunnen picknicken. Ook zijn er verschillende restaurantjes en shops onderweg. Wij stoppen voor een lekker bak koffie met een heerlijk taartje er bij.

We gaan weer verder en rijden als eerste naar de toppen van de Franz Josef Höhe. Daar stoppen we voor een korte wandeling en gaan naar het standbeeld van Franz Josef Höhe. Hier zien we, staande op het hoogste punt vanaf het terras van het restaurant, de prachtige toppen van de Grossglockner. Met zijn geweldige gletsjerwand is het een waar spektakel om te zien. Als we van het uitzicht staan te genieten zien we in de heuvel een aantal grote marmotten. Erg leuk om te zien en we proberen ze vast te leggen op de foto en film. Het is best wel fris, we begonnen met een temperatuur van 19 graden Celsius, maar nu we op het hoogste punt staan is de temperatuur gedaald naar zo’n 4 graden Celsius. Wat opvalt tijdens de route is dat er heel erg veel motorrijders deze route rijden. Soms een motor alleen, maar soms ook hele groepen. Deze route is kennelijk zeer populair. Verder zien we ontzettend veel ouderen.

Onze trip vervolgen we door naar de Fuscherkarkopf te rijden. Weer één van de hoge bergen in dit gebied. Als we boven op het dek staan is de temperatuur gedaald naar 2,6 graden Celsius. We staan eigenlijk letterlijk met ons hoofd in de wolken. Ondanks de enorme bewolking is het toch een geweldig mooi gezicht. Aan de andere kant van de berg is er weinig of geen bewolking. We kijken we uit over het mooie gebied met zijn lange autowegen, kriskrassend door het berggebied heen.

Het is inmiddels al wat later geworden en we moeten nog een heel stuk van de route afleggen, we moeten immers nog naar bocht 1. Onderweg stoppen we nog verschillende keren en na ruim een half uur rijden komen we bij de tolhuisjes aan en verlaten we het natuurpark.

Op de route naar huis komen we in Zell am See aan. We stoppen daar even om de benen wat te strekken en kunnen gelijk wat inkopen doen. Er zit zelfs een MediaMarkt en daar kan Nico gelijk even kijken voor een hoes voor zijn nieuwe laptop. In Nederland niet kunnen vinden, in Zell am See hangen de laptophoezen gewoon in het rek. Meenemen dus. Zo’n 35 jaar geleden zijn we in dit plaatsje op wintersportvakantie geweest, alleen is het voor ons niet meer herkenbaar. Al zijn we niet in het echte centrum geweest, waar we toen hebben gelogeerd, kunnen we wel de berghellingen zien waar we dus op jonge leeftijd moeten hebben geskied. Is dat geen nostalgie?

Niet lang blijven we in Zell am See  en we rijden terug naar Matrei, waar we hopelijk vanavond wél in het restaurantje Alte Muhle kunnen eten. Uiteraard moeten we weer door de Felbertauerntunnel, dus dat wordt weer betalen. We zijn om zes uur in Matrei en besluiten maar om gelijk te kijken of het restaurant vanavond geopend is. Gelukkig en we besluiten om maar gelijk te gaan eten, dan hoeven we er later op de avond niet meer uit. Het eten is weer uitstekend, Judith eet spareribs en Nico een burger met van alles er bij. Ook weer een mixed salade en drinken en dat alles voor € 32,-.

Volgegeten en toch wel moe van de lange dag gaan we naar ons appartement. Daar werken we aan het reisverslag, zoeken de vele foto’s uit en maken 1 filmpje van de vele filmpjes voor op het blog. Morgen gaan we naar Slovenië, dus gaat Judith alvast de tassen inpakken. Dan hoeven we dat morgen niet te doen.

Grüße und bis zum nächsten Mal
Groetjes en tot de volgende keer.